İnsanlar dünyaya gelirken aralarında hiçbir fark yok. Ancak doğdukları aile, mahalle, şehir ve ülke bütün yaşamlarını etkiliyor. Şanslılar zengin bir ailenin çocuğu olarak, zengin bir mahallede, zengin bir ülkede doğuyor… Zenginlik ve ekonomi kişinin toplumsal statüsünde en büyük etken. Tabii ki olması gereken bu değil ama yaşadığımız süreçte şahit olduğumuz durum bu. Kişinin statüsünü içinde bulunduğu ekonomik gücü belirliyor.
Ekonomik güç kişinin beslenmesinden eğitimine, hatta toplumdaki saygınlığına kadar etkili. Günümüz toplumunda artık parası olan saygın. Yaptığı iş, aldığı eğitim ya da kişilik önemli olmuyor. Yıllarca klasik veya sanat müziği eğitimi alıp sonradan bu işin iyi para getirmediğini görüp popçuluğa soyunan, okulunu bırakıp yağmur çamur demeden top peşinden koşturup kısa zamanda zengin olmaya iman edenlerin dünyasında her işin başı para. Oysa yakın zamana kadar ‘her işin başı akıl’ diye nasihat alırdık. Ama günümüzün geçerli yegane aracı artık ekonomik güç. Kişisel ya da toplumsal olarak bu gücü elinde bulunduranlar daima iktidar. Bundan etkilenen ve eğitim seviyesi düşük olanlar da kısa yoldan zengin olmanın yollarını arayarak saygınlıklarını da kısa yoldan elde etmeyi tercih ediyor. Durum böyle olunca da amaca ulaşmak için her türlü yönteme başvuruluyor.
Her gün izlediğimiz filmler, okuduğumuz gazete haberleri, izlediğimiz televizyon haberleri bunu gösteriyor. Artık aileler çocuklarının okuyup devlet memuru olmasından çok futbolcu olmasını ya da çok para kazanabileceği bir iş yapmasını istiyor. Ama illa ki para…
Daha doğarken ekonomik avantajla doğanların şansı hayatları boyunca devam ediyor. Ekonomik sorun yaşamayan ailelerin çocukları daha iyi besleniyor, daha iyi beslenince fiziki ve zihinsel gelişimleri daha iyi oluyor. Bu da eğitim hayatlarına yansıyor. Hatta o kadar iyi yansıyor ki, devletin okullarında değil de kolej ya da yabancı okullar tercih ediliyor. İyi bir yaşam ve iyi bir eğitimle yetişenlerle memleketin ciddi bir rakamını oluşturan, beslenmesinden eğitimine yetersiz olanlar karşısında üstünlükleri yaşam boyu sürüyor. İş bulurken, çalışırken…
Bir tarafta yiyecek ekmeğe muhtaç olan insanlar, bir tarafta su gibi para harcayanlar. Bu aynı bayrak altında ve aynı ülkede, aynı dili konuşan insanlar arasında yaşanıyor. Sistem böyle işliyor. Birilerinin yoksulluğu birilerini varlıklı kılıyor. Herkes aynı olursa birilerinin refahının artması söz konusu olamıyor.
Türkiye'nin batısı ile doğusu arasında yaşanan uçurum her yıl tekrarlanan göstermelik krizlerle katmerleniyor. Çünkü göstermelik olarak çıkarılan bu krizlerden birileri besleniyor ve ceplerini dolduruyor.
Aynı ülke ama doğusu ve batısıyla ikliminden tutun ekonomik yapılanmaya kadar her alanda inanılmaz uçurumlar var. Bu ekonomik dengesizlikte aynı ülke insanları arasında ayrım yapılmasını gündeme getiriyor. Hatta seçimle iş başına gelen hükümetler (seçimden önce yatırım ve kalkınmada öncelik tanınacağını meydanlarda bağırmalarına rağmen) bile doğuyu hep unutuyor ya da unutmak işlerine geliyor. Osmanlı’dan gelme alışkanlığımızla hep batı hayranlığımız sürmüş, bu gidişle de sürecek gibi görünüyor.
Bugün hala ülkemizde okula gönderilmeyen ve çocuk yaşta evlendirilen kız çocuklarımız var. Bu konuyla ilgili bir sürü proje üretilmesine rağmen hala yeterince sonuç alınamıyor. Eğitime gereken önem verilmediği, bütün kız çocukları okula gitmediği ve devlet vatandaşa sahip çıkmadığı sürece bireyler arası eşitsizlik hiçbir zaman ortadan kalkmaz.
Çünkü önce bir toplumun kafasının eğitimle değiştirilmesi lazım. Kendisinin düşünüp üretebilmesi, eleştirebilmesi ve fikrini belirtebilmesi lazım. Düşünenlerin hapse atılması değil… Düşünenler hapiste tutulduğu sürece hiçbir şey değişmeyecek… Değişim ise bütün ülkenin vatandaşlarını kapsayan eğitimle olacak...
Gönlünüzce geçireceğiniz günler dileğiyle…
Sevgiyle...
